„ZDROWA ŻYWNOŚĆ”, nr 4/34, 1996 r.

NIEŚĆ POMOC, POZNAWAĆ NOWE...

STANISŁAWA KWASIKA poznałem w lipcu 1991 roku w Łodzi na Zjeździe Ludzi Niezwykłych. Uczestnicy demonstrowali swoje możliwości. Ja zajmowałem się uzdrawianiem. Tak się złożyło, że jednego z wykładowców ówczesnego Studium Psychotronicznego potwornie bolało oko.

Postanowiłem mu pomóc. Ból zmalał, jednakże powstała wielka opuchlizna, która wypchnęła oko prawie na zewnątrz. Zebrani uzdrawiacze i radiesteci zaczęli mnie potępiać; chcieli wpychać oko. Emocji było co nie miara.

Tylko jeden człowiek właśnie Stanisław Kwasik nie uległ panice. Prawidłowo ocenił sytuację; kazał chorego zostawić w spokoju. Po zaniku opuchlizny oko samo miało wrócić na swoje miejsce. Tak też się stało. Według Kwasika - mojego obrońcy - taką terapię, aby nie było przesilenia powinienem rozłożyć na kilka razy.

Niezwykły seans

PO POŁUDNIU STANISŁAW ZAPREZENTOWAŁ swój niezwykły, choć prosty program. Razem z nim jako medium wystąpił Marek - dwudziestoletni słuchacz studium. Chłopak momentalnie znalazł się, bez wyłączenia świadomości, w lekkim transie. Bez wątpienia stało się to za sprawą bioenergetycznego oddziaływania prowadzącego. Marek opowiadał o przeżyciach płodu, jak odczuwa nastroje matki, relacje między nią, nim, a ojcem. Czy jest mu wygodnie, czy otrzymuje wystarczającą ilość tlenu, jak smakuje mu pokarm, który dostaje od matki przez pępowinę. A później poród, pierwsze zaczerpnięcie powietrza, strach przed nowym życiem - stąd uczucie zimna, odcięcie pępowiny, ssanie piersi.

Następnie przeniósł Marka do poprzednich wcieleń, jego przeżyć, jakich doznaje dusza między jednym, a drugim życiem. W jednej z inkarnacji Marek był Indianinem. Niezwykle dokładnie opowiadał o tym życiu i wyczerpująco odpowiadał na pytania. Seans trwał półtorej godziny i wywołał duże zainteresowanie.

Szkoła Rozwoju Duchowego

STANISŁAW KWASIK posiada wykształcenie wyższe, jest magistrem nauk politycznych, ukończył też podyplomowe studia filozoficzno-religioznawcze oraz pedagogiczne. Tajemnice psychotroniki zgłębia już kilkanaście lat.

Za przeczytaną w gazecie radą radiestety ulepił wahadełko z ciasta i... zadziałało. Dziś teleradiestezyjnie ustala cieki w mieszkaniach swoich pacjentów.

Na początku swojej drogi do uzdrawiania podchodził jak typowy bioenergoterapeuta. Pamięta, jak wówczas odwiedził go kolega z żoną. Oboje byli bardzo przygnębieni, gdyż jego niesłusznie zwolniono z pracy. Postanowił im pomóc - odpromieniować ich. Po chwili goście byli już uśmiechnięci. Dodać należy, że nie mogli oni mieć dzieci. Dotychczasowe leczenie okazało się nieskuteczne. Gdy po trzech tygodniach spotkał znajomego na ulicy, ten z radością wykrzyknął, że jego żona jest w ciąży.

Kwasik jest zodiakalną rybą, w ascendencie lwa. Ekspert radiesteta zmierzył mu kolor radiestezyjny w fazie przejścia fioletu w biel.

Od sześciu lat prowadzi gabinet psychotroniczny, który nazwał SZKOŁĄ ROZWOJU DUCHOWEGO. Nazwa ta nie wzięła się z przypadku. W czasie medytacji otrzymał przesłanie; „Droga ku Światłu, zdrowiu, szczęściu, mądrości, pięknu duszy i ciała wiedzie poprzez rozwój duchowy”. Pojęcie rozwoju duchowego odnosi on do duszy, Boga, życia nadprzyrodzonego. Przyjmuje filozofię Dalekiego Wschodu, według której dusza kroczy ścieżką poprzez szereg wcieleń w kierunku Boga.

Dla niego choroba jest wynikiem stanu duszy, sposobem na odpokutowanie przewinień. Rozwijając się duchowo, uwalniamy się z całej negatywnej, chorobotwórczej pamięci. Zdrowienie następuje niejako przy okazji. Mając piękną duszę, mamy zdrowe ciało. Jesteśmy radośni i szczęśliwi, żyjemy długo. Przyjmując, że cierpienie jest sposobem na odreagowanie negatywnego stanu duszy, musimy zgodzić się, że jest ono konieczne, o ile nie oczyścimy jej racjonalniej, np. poprzez medytację.

Swoją podstawową metodę Kwasik określa jako m e d y t a c j ę z w i z u a l i z a c j ą w s p o m a g a n ą b i o e n e r g o t e r a p e u t y c z n i e. W czasie seansu, który trwa godzinę, czasem dwie, analizuje przeżycia z łona matki, okołoporodowe, z dzieciństwa, późniejsze, a także z poprzednich wcieleń i z okresów między wcieleniami. W ten sposób nie tylko dowiaduje się o urazach, negatywnych uczuciach, które niekorzystnie wpływają na rozwój, zarówno duchowy, jak i cielesny, ale w miejsce tych niedobrych doświadczeń wprowadza treści pozytywne.

Takie „przeprogramowanie” wnętrza sprawia, że organizm lepiej funkcjonuje. Ustępują różne choroby, nałogi, kompleksy, lęki, zachowania aspołeczne, wady osobowości. Następuje rozwój jednostki we wszystkich możliwych odniesieniach, jak: duchowość, dobro, miłość, zdrowie, sprawność fizyczna i intelektualna, zdolności artystyczne, medialne.

Wystarczyło przebywać w jego biopolu

KWASIK JEST RÓWNIEŻ BIOENERGOTERAPEUTĄ, ale nie takim nakładającym ręce. W czasie jego seansu cały czas przenika bioenergia. Medialni pacjenci widzą ją i czują, jak ona rozgrzewa ich ciała, znosi blokady w kanałach bioenergetycznych, a także wypełnia opustoszałe miejsca po odreagowanych urazach.

Pięć lat temu uzdrowił w ten sposób schizofrenika. Pacjent ten do dzisiaj jest zdrowy, nie bierze leków, nie pojawiły się jakiekolwiek objawy choroby psychicznej. W tym czasie ożenił się, ma dwoje dzieci, urządził mieszkanie i pracuje zawodowo. Jeśli w wyniku zamierzonej terapii zniknie guz, wrzód, lęk, nałóg, czy jakaś inna dolegliwość, to uważa się to za normalne.

Ale? I tu przytacza pewne zdarzenie. Był kiedyś na imieninach u znajomych. Siedział na kanapie obok młodej kobiety. W ogóle nie myślał o niej jako o pacjentce, ona też nie miała takich skojarzeń, choć wcześniej zamierzała zgłosić się do niego z nerwicą. Po kilku dniach dowiedział się, że stała się rzecz niezwykła.

Otóż kobieta ta miała z tyłu na szyi pod włosami nowotwór w postaci czerwonawo-fioletowej narośli o średnicy 7 cm. Kuzynka jej męża, onkolog z kliniki, kazała jej natychmiast zgłosić się z tym do niej na oddział. Po dwóch, trzech dniach od imienin kobieta ta zajrzała pod włosy i... zdziwiła się bardzo. Po nowotworze nie było już najmniejszego śladu. Bez wątpienia łączyła ona to cudowne uzdrowienie z siedzeniem obok Kwasika. A on sam zastanawia się - nie było seansu, sugestii, nawet świadomości, że przy nim siedzi kobieta z nowotworem. Czyżby samo przebywanie w jego biopolu wystarczyło? A może rozwinięta, ukierunkowana na uzdrawianie podświadomość zrobiła wszystko?

Duszę uwolnić od chorobotwórczej pamięci

REINKARNACJI NIE TRAKTUJE JAKO CIEKAWOSTKĘ, ale ważny element terapii. Dla Kwasika dusza jest nośnikiem informacji; należy zatem ją uwolnić od chorobotwórczej pamięci, gdyż inaczej jakiekolwiek leczenie może okazać się nieskuteczne.

I znów przykład. Cztery lata temu zgłosiła się do niego trzydziestokilkuletnia pielęgniarka, żona lekarza i już na wstępie oświadczyła, że wie, iż za kilka lat umrze. Ma bardzo wysokie ciśnienie krwi. Bierze już najsilniejsze leki i ma tę świadomość, że jak się do nich przyzwyczai, to już nie będzie dla niej ratunku. Od strony medycznej jej mąż-lekarz zrobił wszystko. Kwasik odreagował jej urazy z łona matki, okołoporodowe, dziecięce, z dorosłego życia, a ciśnienie nawet nie drgnęło. Zaczął więc przyczyn poszukiwać w poprzednich wcieleniach. Zobaczyła się Angielką mieszkającą w XIX wieku pod Londynem. Umierała na guza mózgu, który to uciskał nerw odpowiedzialny za pracę serca. Skasował więc pamięć tego ucisku i..., ciśnienie spadło. Minęły lata, kobieta ta nie bierze żadnych leków, a ciśnienie cały czas jest w normie.

Inny przykład. Sportowiec, absolwent AWF, przestał trenować, gdyż nie mógł wyleczyć bolącego kolana. Cofnięty do poprzedniego wcielenia zobaczył, jak będąc żołnierzem w armii Napoleona, został pchnięty bagnetem właśnie w to kolano w czasie wojny z Hiszpanią. Wykasowanie tej pamięci spowodowało, że ból ustąpił i sportowiec wznowił treningi.

Marzy mu się ośrodek dla sportowców

SKORO JESTEŚMY PRZY SPORCIE, to jeszcze jeden przykład. Przed kilku laty Stanisław Kwasik namówił na swoją terapię młodego kolarza Piotra Szalę. Efekt potwierdził jego założenia. Szala przed podjęciem współpracy z Kwasikiem nigdy nie osiągnął - jak sam pisze - jakiegokolwiek sukcesu. Po kilkunastu seansach pojechał na mistrzostwa Polski juniorów LZS i zdobył dwa tytuły: mistrza w jeździe indywidualnej na czas i wicemistrza ze startu wspólnego.

Stanisławowi marzy się własny ośrodek na skraju lasu. Uważa, że fundusze na ten cel mógłby uzyskać ze sportu. Trzy lata temu uzdrowił piłkarza, który był już skreślony ze względu na niemożliwą do wyleczenia kontuzję kolana. Potrzebował na to tylko 3 godzin. Piłkarz ten wart był 200 - 300 mln zł, to znaczy, że wartość jednej godziny jego pracy wyniosła około 100 mln zł. A gdyby to był zawodnik tej miary co Lubański, to wówczas należałoby mówić o kilkunastu miliardach, albo i więcej.

Poza tym Kwasik uważa, że każdy sportowiec, poddany jego terapii, osiągnąłby wynik przynajmniej o jedną klasę lepszy i to w krótszym czasie. Cóż z tego, skoro dotąd nie udało mu się przekonać działaczy sportowych, że nie tylko mięśnie się liczą, ale i duch. A za to co zrobił, nikt mu nawet nie podziękował

PRZEZ JEGO GABINET przewinęło się już niemało pacjentów. Mieli oni możność nie tylko uzyskać pomoc w dojściu do zdrowia, ale też praktycznie poznać nie znaną im dotąd dziedzinę - p s y c h o t r o n i k ę. Wielu z nich to niezwykle uzdolnione media. Kwasik twierdzi, że nie sposób jest uchwycić moment, w którym pacjent staje się uczniem. W zasadzie to nie ma nawet takiej możliwości, przecież każdy chory od razu u niego czegoś się uczy, a każdy uczący się, biorąc udział w kolejnych seansach, staje się coraz zdrowszy. Kwasik chętnie pracuje z mediami. Każde z nich funkcjonuje na innej częstotliwości, dzięki temu potrafią dotrzeć do różnych tajemnic nieznanego. Mają one u niego nawet swoje specjalności. Wszystkie jego media służą pomocą innym. Raz zadzierzgnięte przyjaźnie trwają latami.

Prawie rok temu dzwoni do niego znajomy, który kiedyś był jego medium w hipnozie i mówi, że jego ciotka ma udar mózgu, znajduje się w lubelskiej klinice i od dwóch miesięcy jest nieprzytomna. Jej stan jest beznadziejny. Lekarze dają jej szanse jak jeden do tysiąca.

Praktycznie to tylko odłączyć aparaturę. Kwasik kazał swojemu znajomemu przyjechać natychmiast. Rozpoczął się seans, medium weszło w głęboki trans, dotarło do podświadomości ciotki i zaczęło się przekonywanie jej, żeby chciała żyć. A ona wahała się, myślała o odejściu, gdyż była załamana, miała żal do męża, szkoda jej było dzieci. Cała perswazja poparta była odpowiednią bioenergią. W końcu udało się ją namówić do życia. Tego samego dnia odezwała się: „pić”. Już chodzi, choć jeszcze o lasce. Dla lekarzy to kolejny cud.

Kwasik twierdzi, że doskonałym medium dla dziecka może być jego matka. Większość matek do tego się nadaje. W czasie seansu jeszcze raz przeżywają one swoją ciążę, poród, karmienie piersią. Odczuwając jako dziecko, zdają sobie sprawę, jakimi matkami były naprawdę. Chodzi o odreagowanie urazów, szczególnie tych silnych, związanych z patologią ciąży i porodu. Matka ma jeszcze raz możliwość rozmawiać ze swoim dzieckiem i to od momentu poczęcia, wykochać je, nakarmić - i to zarówno poprzez pępowinę, jak i piersią - uczuciami pięknymi, a nie jakąś goryczą życia, nerwami, łzami czy mdłością. W ten sposób Kwasik uzdrowił dzieci z celiakii, nerwic, a nawet sprowadził młodzieńca ze złej drogi. Co więcej, uważa on, że w ten sposób można uzdrowić również z ciężkich chorób.

Stanisław Kwasik jest konsekwentny, pragnie się rozwijać, nieść pomoc innym, poznawać nowe. Sądzę, że udało mi się przedstawić Czytelnikom interesującą postać.

MICHAŁ PALIJ

„UZDRAWIACZ”, marzec 1996 r.

PAMIĘĆ URAZÓW

Często słyszymy rady: „najlepiej zapomnieć”, albo: „czas goi rany”. Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu. Co to oznacza? Czy chodzi tu o to, żeby na zawsze uwolnić się od pamięci jakiegoś przeżycia, powodującego w nas lęk czy poczucie winy? Oczywiście, tak byłoby najlepiej! Tylko że my tych urazowych przeżyć raczej nie wyrzucamy z siebie na zewnątrz, ale wypieramy na poziom nieuświadamiany. Gdybyśmy mieli stale rozpamiętywać wszystkie doznane urazy i mieć je ciągle przed oczami, wówczas nie bylibyśmy zdolni do normalnego życia.

Jednakże te wyparte czy - jak kto woli - zapomniane przeżycia nie zalegają w naszej podświadomości bezkarnie. Oto starszy pan, w czasie seansu medytacyjnego z wizualizacją, poderwał się z krzykiem na równe nogi. Pytam go: Co się stało? A on z trudem mówi: Ten esesman, widziałem go teraz, tak wyraźnie, stał przede mną i chciał mnie rozstrzelać. Po uspokojeniu się pacjent ten opowiedział mi zdarzenie z czasów wojny, kiedy to stał już pod ścianą i tylko kaprys pana i władcy sprawił, że żyje do dzisiaj. Pół wieku minęło, a pamięć precyzyjnie oddała obraz, który przez ten szmat czasu trzymał go w napięciu. Mając w swoim kierunku wyciągniętą broń, nie mógł podjąć walki lub ucieczki, mógł tylko struchleć! I będąc - na nieuświadamianym poziomie - zdrętwiały z przerażenia żył tak przez pięćdziesiąt lat. Czy mógł być zdrowy?

A czy my możemy być zdrowi, szczęśliwi, kiedy zalega w nas tyle chorobotwórczej pamięci? Słyszę nieraz pytanie: Skąd taka negatywna pamięć by się we mnie wzięła, skoro dzieciństwo miałem względnie dobre, w młodości nie chorowałem, dobrze się uczyłem i zawsze żyłem przyzwoicie? W tej sytuacji mogę tylko zapytać: To dlaczego jesteś chory? Twierdzę, że człowiek, który jest wewnętrznie czysty, bez destrukcyjnej pamięci, jest zdrowy! I tu na ogół zaczyna się spór. Rzecz w tym, aby określić, do jak głęboko ukrytych pokładów naszych doznań sięgniemy, jak długo będziemy prowadzić terapię i w którym momencie ją rozpoczniemy. Czy wtedy, kiedy choroba dokonała już nieodwracalnych spustoszeń? A może należałoby pracować poprzez matkę, już od chwili poczęcia? To nic, że ciało jest dopiero w zalążku, że psychika zacznie się tworzyć nie wcześniej, niż w ostatnich miesiącach życia płodowego. Istnieje przecież dusza, a także świadomość, rejestrują one wszystkie informacje, nie tylko od poczęcia, ale i genetyczne oraz z poprzednich wcieleń.

W naszej kulturze reinkarnację traktuje się raczej jako ciekawostkę. Zdecydowana większość wierzy, że Bóg stworzył duszę w czasie poczęcia. W podręczniku psychoanalizy, która jest nauką, a nie wiarą, spotkałem się ze stwierdzeniem, że pacjenci podczas seansów zgłaszają, jakoby widzieli obrazy z innego życia. Można i tak do tego podejść. Ważne jest, aby te wydostające się na powierzchnię - z głębin podświadomości - problemy rozwiązać. Jest to język obrazów i symboli.

Uważam też, że powinno się pracować również nad obojgiem rodziców i to jeszcze przed poczęciem przez nich dziecka, aby nie przekazali mu swojej nieuświadamianej złej pamięci.

Bardzo urazowe są przeżycia z łona matki. To tylko tak się mówi, że to najbardziej bezpieczny i beztroski okres naszego życia. A już sam poród to wyjątkowo dramatyczne doświadczenie człowieka. W mojej terapii przeznaczam szczególnie dużo miejsca na odreagowanie urazów właśnie z łona matki i okołoporodowych. Tej tematyce poświęcę odrębny artykuł.

Także bardzo ważne są przeżycia wczesnodziecięce. Psychoanaliza przyjmuje, że w tym okresie należy doszukiwać się przyczyn wszystkich nerwic, w tym i somatonerwic, a więc chorób psychosomatycznych. Nerwicami również są nałogi oraz myślenie i dążenie do samounicestwienia się. Wprawdzie ja sięgam głębiej, interesują mnie inne wymiary czasu i przestrzeni, posługuję się energią, to do dorobku psychoanalityków odnoszę się z szacunkiem.

Przedstawiam relację pacjenta, który cierpiał na silny lęk przed burzami z piorunami. Rozwiązanie istoty choroby przyszło samo:

Podczas jednego z seansów w gabinecie mgr. Stanisława Kwasika, który odbył się w lecie 1992 roku, niespodziewanie zobaczyłem zdarzenie z dzieciństwa. Pamięć tego przeżycia tak głęboko ukryła się w mojej podświadomości, że nigdy sobie tego nie uświadomiłem. O tym zdarzeniu opowiedziała mi matka, gdy miałem 14 lat.

Mieszkaliśmy na wsi. Moja matka panicznie bała się burzy z piorunami. Pewnego razu - mając trzy lata - zostałem w domu tylko z nią. I właśnie stało się to co najgorsze - nadeszła straszna burza. Matka zapaliła gromnicę i postawiła ją na stole, a sama ze mną weszła pod stół i przez cały czas trwania burzy mocno dramatyzowała - płakała i piszczała.

Ja natomiast - do wspomnianego seansu, a więc do 39. roku życia, nie wiedząc dlaczego - bardzo bałem się burzy z piorunami. Nie kojarzyłem sobie tego lęku z tamtym zdarzeniem, którego przecież nie pamiętałem, a znałem właściwie tylko z opowiadania. Pamiętam kilka zdarzeń z dzieciństwa, kiedy to wraz z nadejściem burzy wpadałem w panikę. Mieszkając na wsi, musiałem paść krowy. Gdy miałem 12 lat, dorwała mnie porządna burza. Ze strachu myślałem, że ogłupieję. Zostawiłem krowy i co sił w nogach, bez opamiętania uciekałem do domu. Minęło już ponad trzy lata od przeprowadzenia ze mną tego seansu, w czasie którego zostałem uwolniony od pamięci tamtego zdarzenia. Obecnie, nie tylko nie ma we mnie śladu tego lęku, ale nawet lubię burzę, staję przy otwartym oknie i z przyjemnością jej się przyglądam.

Przykład ten broni tezy, że neurotyków należy wyleczyć zanim staną się rodzicami. Lęki, depresje, alkoholizm, awantury, surowość uczuć, zdrady, rozwody to częste klimaty naszych domów. I jak ma tu wyrosnąć zdrowe emocjonalnie dziecko!

Istnieją urazy psychiczne i fizyczne. Życie niesie tu wiele możliwości, np. utrata pracy, kradzież, pożar, śmierć bliskiej osoby, gwałt, wypadek, choroba. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że urazy fizyczne mają w sobie też doznania psychiczne. Jeśli uwolnimy pamięć z urazowych przeżyć związanych z wypadkiem czy operacją, to może się okazać, że rana szybciej się zagoi. Przytoczę opis wypadku sporządzony przez moją pacjentkę, z zawodu pielęgniarkę.

To stało się nagle. Nie było czasu na ból, strach, prawidłowe zabezpieczenie rany. Pogryzł mnie pies, wilczur i to znajomy. Nawet nie wiem, jak znalazłam się na sali opatrunkowej. Znajomy chirurg rutynowo wykonywał swoje czynności. Podano mi środki uspokajające. Po chwili dotarły do mnie słowa lekarza: »Co za pechowy dzień. Dziewiąta osoba pokąsana przez psa. Nie szyłem rany, ponieważ obawiam się, że będzie ropiała. Brzydko to wygląda, pocierpisz trochę. Rany kąsane przez psa goją się powoli, nawet do sześciu tygodni«. Za trzy dni miałam wyznaczoną wizytę u p. Kwasika. Uczęszczałam na jego seanse medytacyjne z powodu nerwicy. Zaczęło się uwalnianie mojej podświadomości od pamięci szoku wywołanego tym pogryzieniem. Usłyszałam głośne szczekanie psa nad moją głową. To było niesamowite. Poderwałam się z leżanki wyrwana z transu. Rany o dziwo zagoiły się bardzo szybko, została tylko mała blizna, prawie niewidoczna. Nie trwało to sześć tygodni, jak przewidywał chirurg, ale trzy. Lekarze byli zdziwieni, że o połowę krócej trwało gojenie rany. Powiedziałam im, że to zasługa mojego bioterapeuty, p. Kwasika. Widziałam niedowierzanie w ich oczach. Jeszcze do dzisiaj słyszę słowa jednego z chirurgów: »cholera, w tym coś jest«.

Wniosek stąd nasuwa się sam: te konkretne rany zagoiły się dwa razy szybciej, niż mówi o tym sztuka lekarska, ponieważ usunąłem uraz psychiczny. A ile różnych powikłań pooperacyjnych można by w ten sposób wyleczyć? One przecież mogą istnieć nie dlatego, że operacja źle została przeprowadzona, ale pamięć lęku - z nią związanego - tak się odreagowuje!

Mam nadzieję, że udało mi się przekonać Czytelników do pracy nad pozbywaniem się pamięci urazów. Pamiętajmy, że jeśli dzbanowi zawczasu ujmiemy tę jedną jedyną kroplę wody, to mu się ucho nie urwie. Pracy jest wiele. Jogin medytuje nawet po kilkanaście godzin dziennie i nie zawsze może powiedzieć, że osiągnął taki rozwój, jaki zamierzył. Życie i filozofia joginów to dla nas - rzecz jasna - skrajność - pokazuje jednak rangę zagadnienia.

STANISŁAW KWASIK