„ AGRO AVIS”, nr 8/61, 1994 r. i nr 9/62, 1994 r.

BĄDŹ JAK BIOENERGOTERAPEUTA

Niekonwencjonalne metody leczenia są pewnym uzupełnieniem medycyny oficjalnej. Nie tylko polskiej, niedoinwestowanej, ale i tej bogatej, zachodniej. Światowa Organizacja Zdrowia wręcz zaleca stosowanie ich wszędzie tam, gdzie mogą być przydatne. W Polsce ustawa o zawodzie lekarza przez leczenie rozumie wykonywanie takich czynności jak: wydawanie orzeczeń lekarskich, diagnozowanie, ordynowanie leków, wykonywanie operacji chirurgicznych i rezerwuje je dla lekarza. Leczenie metodami niekonwencjonalnymi, zwane najczęściej uzdrawianiem o ile nie narusza tych zastrzeżeń, nie jest sprzeczne z prawem.

W moim gabinecie staram się pomagać cierpiącym, często skazanym na niewyleczalność. Niektórzy z nich wręcz oświadczają, że traktują mnie jak przysłowiową ostatnią deskę ratunku. Prawie każdy z moich pacjentów ma już za sobą dość długi staż w leczeniu się. Wielu z nich szukało pomocy w klinikach, u różnych bioenergoterapeutów, zielarzy. Ja proponuję coś innego: uaktywniam pacjenta nie tylko w procesie dochodzenia do zdrowia ale i w poszukiwaniu przyczyn choroby. Metody, które stosuję to medytacja dynamiczna z wizualizacją wspomagana bioenergoterapeutycznie oraz sugestia. Dodam, że twórcą medytacji dynamicznej z wizualizacją jest amerykański samouk z zawodu elektryk, Jose Silva. W czasie terapii uwalniam pamięć pacjenta, szczególnie tę nieuświadomioną, z negatywnych, chorobotwórczych zapisów. W ich miejsce organizm samorzutnie wprowadza treści pozytywne: można by ten proces określić przestrajaniem się w kierunku zdrowia. Następuje rozwój osobowości, poprawia się pamięć, inteligencja, zdolność przestrzennego widzenia. Moi pacjenci uczniowie, różnych szkół oprócz uwolnienia się od swoich podstawowych problemów osiągają średnio przynajmniej o jedną ocenę wyżej, a na uczenie się nie muszą już poświęcać tyle czasu, co dotychczas. Ustępują u nich różne problemy wychowawcze, w tym typowe dla okresu dojrzewania.

W naszym życiu przeżywamy wiele urazów, stresów, przykrych uczuć, w których narażeni jesteśmy na silny lęk czy ból fizyczny. Najbardziej istotne okresy to: życie w łonie matki, przeżycia okołoporodowe oraz pierwsze trzy lata. Ci, którzy wierzą w reinkarnację uznają, że na obecne życie znaczący wpływ mają również poprzednie wcielenia.

Oprócz tego wiele ze sobą niesie cywilizacja, w której żyjemy. Od dzieciństwa musimy być grzeczni, słuchać rodziców i nauczycieli, później pracodawców, policjantów, współmałżonków, stosować się do rygorów prawa, warunków ekonomicznych, mieszkaniowych, przeżywać wypadki losowe: śmierć bliskich, zawody miłosne, pożary, kradzieże, gwałty, oglądać horrory, kibicować sportowcom, myśleć o śmierci, o potępieniu i w ogóle miewać myśli negatywne.

To wszystko musi być odreagowane, inaczej przejdzie w chroniczne napięcie. Co to znaczy? Nieodreagowany stres zostaje wyparty do podświadomości, pracując w niej na zasadzie katarynki, niecelowo mobilizuje przez cały czas organizm wywołując impuls typu: uciekaj albo atakuj. Nie czynimy tego, gdyż tak naprawdę nie wiemy o co nam chodzi. Nie zdajemy sobie sprawy, że mamy do czynienia z sumą przeżyć, a to ostatnie, doprowadzające nas do furii, to przysłowiowa kropla wody.

Zmobilizowany organizm nieustannie pracuje w sposób zmieniony. Mocniej bije serce, następuje przypływ adrenaliny, wzrasta ciśnienie krwi, podnosi się w niej poziom cukru, następuje szybszy oddech, zwiększa się przemiana materii. Do mięśni napływa więcej krwi, stają się one wydolniejsze ponad potrzebę. Krew dopływa również do skóry i gęstnieje, aby zmniejszyć ewentualne krwawienie. Wyłączają się funkcje trawienne, gdyż w sytuacji walki bądź ucieczki nie są potrzebne do obrony. Nic jednak za darmo, niedokrwione zostają narządy wewnętrzne - słabną, zaczynamy na nie chorować. Gotowi do podjęcia walki bądź ucieczki trwamy. Napięte mięśnie zużywają tyle energii, na jaką pracę zostały zaprogramowane. Napięte chronicznie blokują również kanały bioenergetyczne, w akupunkturze zwane meridianami. Nasza energia nie mogąc się w nich swobodnie przemieszczać, to znaczy zasilać organizm, staje się słabsza, inaczej - my stajemy się słabsi. Bloki te sprawiają, że ciało i psychika dotąd będące jednością, stają się sobie przeciwstawne. Wzdłuż zablokowanych kanałów słabną różne układy i narządy. Napięte mięśnie blokują naczynia włosowate, którymi do komórek dociera krew, odżywiając je i odprowadzając z nich to, co zużyte. Nie zasilone odpowiednio krwią komórki nerwowe nie przekazują w sposób właściwy do mózgu informacji o toczących się w nas procesach chorobowych. Stąd umysł nie podejmuje tak jak należy akcji prowadzących do samowyleczenia. Nieustanne napięte mięśnie odczuwamy jako bóle głowy, karku, klatki piersiowej, brzucha, kręgosłupa, stawów, jako wzdęcia, mdłości, kurcze, drżenia, osłabienia, omdlenia, zesztywnienia. Pocimy się, marzniemy. Spięci i obolali nie mamy sił na normalne życie, na miłość, radość, szczęście. Przychodzą bezsenne noce. Stajemy się nadpobudliwi. Nerwowość ogranicza nasze intelektualne możliwości - gorzej przyswajamy sobie nowe treści. Tracimy szanse na sukces, częstsze są nieporozumienia rodzinne, wkradają się zaburzenia seksualne - nie mamy sił na seks. Tracimy przyjaciół, stajemy się apatyczni, przedwcześnie się starzejemy.

Często szukamy pomocy u bioenergoterapeutów. Zasileni energią, trochę odblokowani, a przez to podleczeni, przez miesiąc czy dwa czujemy się lepiej. Później najczęściej wszystko wraca do pozycji wyjściowej. Zalegające w nas przeżycia już tego dopilnują. Zdarza się oczywiście, że energia bioenergoterapeuty, zasilając nas i odblokowując kanały, wyleczy z konkretnej choroby w miarę trwale. Nie jest ona jednak drogą do pełnego zdrowia. Nie można być na stałe zasilanym z zewnątrz.

Sadzę, że iść powinniśmy w kierunku rozwijania własnej energii, poprzez uwolnienie z podświadomości wszystkiego, co negatywne, co destrukcyjne. W ten sposób zwolnią się chronicznie napięte mięśnie i odblokują kanały bioenergetyczne. Nasza energia stanie się silniejsza, to znaczy my staniemy się silniejsi, a tym samym zdrowsi.

Bardzo istotne jest tu, aby zawsze najpierw uwolnić się od tej negatywnej, chorobotwórczej pamięci, a dopiero później od tego, co ona wytworzyła, o ile oczywiście w następstwie uporządkowania psychiki ten „wytwór” sam nie zginie. Jeśli oddziaływać będziemy nie na przyczynę, ale tylko na objaw, to musimy się spodziewać, że jeżeli nawet on ustąpi, to organizm wynajdzie inny sposób na rozwiązanie tego swojego, większego problemu, po prostu zacznie na co innego chorować. Stąd należy być ostrożnym w przeprowadzaniu jakichkolwiek zmian w obrębie ciała. Można tu doszukać się odpowiedzi na często stawiane pytanie:, dlaczego pacjent nie przeżył, skoro operacja się udała? Śmierć bywa tu też sposobem na rozwiązanie naszych problemów, tylko wówczas należy patrzeć na nasze istnienie z innej perspektywy.

Psychosomatyka czy bioenergetyka mówią o pewnych prawidłowościach, ale i zauważają, że różni ludzie odreagowują niemal identyczne przeżycia we właściwy dla siebie sposób. Przytoczę przykład.

Ostatnio zgłosiły się do mnie dwie 75-letnie kobiety. Obydwie schorowane i wyczerpane. Jedna z nich cierpiała na prawie całkowitą bezsenność, druga na rwę kulszową wraz z przewlekłą opuchlizną nóg. Można by powiedzieć, że to już wiek. Nic bardziej mylnego, natura zaprogramowała nas przecież na 120 lat życia. Zarówno bezsenność jak i opuchlizna nóg oraz bóle związane z rwą kulszową ustąpiły już po pierwszych seansach. Główną przyczyną tych dolegliwości były przeżycia wojenne. Pierwsza pacjentka była więźniarką obozu niemieckiego w Zamościu. Za oknem jej baraku zawsze stał wóz z ciepłymi jeszcze zwłokami, potęgujący lęk o życie. W końcu szczęśliwa ucieczka, ale jakże ryzykowna, a zarazem psychicznie urazowa. Druga pacjentka wojnę przeżyła na Wołyniu i tamtejsze mordowania Polaków.

Moja terapia była dotarciem do przyczyn, dotychczasowe leczenie objawowe nie dało żadnych rezultatów. Inna pacjentka również z przeżyciami wojennymi, na koniec terapii oświadczyła mi: Obecnie jak chodzę, to nie czuję nóg. Dotąd ciągnęłam je za sobą, a teraz płynę. Takich przykładów na uzdrowienie a może raczej samouzdrowienie mogę przytoczyć wiele. Każdy wymaga indywidualnego potraktowania.

Ważnym jest tu zrozumienie, że nasze zdrowie zależy przede wszystkim od nas samych, od naszej świadomości. Higienę psychiki powinniśmy traktować przynajmniej tak jak dbałość o czystość ciała. Wówczas wiele chorób i dolegliwości nigdy by nie zaistniało.

STANISŁAW KWASIK

„KRONIKA TYGODNIA - Magazyn Zamojski”, 19 lipca 1994 r.

RUMIENIEC WSTYDU

(...) Uczucie wstydu wlecze się za mną od dzieciństwa. Jako dziecko ciągle byłam wstydzona, że za głośno mówię, że za głośno się śmieję, że brzydko piszę, że czytanie przychodzi mi z trudem, że miałam więcej trójek od siostry.

(...) Są chwile, kiedy nie mogę znieść swojego widoku. Robię sobie wyrzuty, że tam w środku jestem nieśmiała, że zawsze muszę udawać, nieustannie być na baczności. Nie lubię siebie za to, że potrzeby innych stawiam przed swoimi, że boję się krytyki, że wciąż chcę być zauważana.

Stale wyciszam siebie, żeby nie powiedzieć komuś czegoś przykrego, nawet wtedy, gdy mam ochotę go skopać. Nie umiem upomnieć się o swoje ani w rodzinie, ani w pracy. Zawsze znajdzie się ktoś lepszy, a dla mnie już nic nie ma. Pielęgnuję w sobie żal do ludzi. Odcinam się od otoczenia; przyrzekam sobie, że już nigdy nie dam się wykorzystać, że postawię na swoim, ale następnym razem znowu jest tak samo. Czuję się wtedy jak coś zużytego.

Mam wrażenie, że jestem potrzebna tylko w pracy, do załatwienia czegoś, do pomocy, a nawet wysłuchania kogoś. To właśnie jest najgorsze, wściekam się wtedy za swoją głupotę, biłabym siebie i gryzła.

Chyba nikt i nigdy nie kochał mnie dla mojego samego istnienia.(...) Już jako dziecko czułam się jak podrzutek lub wyrzutek. Ciągle ktoś był pierwszy. W domu była to siostra. To ona robiła wszystko najlepiej; to ona potrzebowała opieki, troski i miłości; to ona miała nowe ubrania; to ona była stawiana mi nieustannie za przykład. Dla niej były pieniądze, dla mnie ich brakowało. Ja byłam dobra do bawienia dzieci, a gdy podrosłam, do ciężkiej roboty. Nienawidzę siebie za to, że byłam taka głupia. Idiotka, myślałam, że pracą ponad siły zaskarbię sobie dobre słowo, trochę uznania. Pamiętam jak dziś słowa matki: przecież nikt cię o to nie prosił.

Nigdy nie mogłam czuć się źle, mieć złego humoru, bo zaraz była awantura. Jak ja wtedy nienawidziłam swojego domu, napawał on mnie strachem i wstrętem. Kłamstwa matki, że kocha wszystkie dzieci jednakowo, były jak obelga, albo jak kamień, który ranił. Nawet płakać nie było wolno.

Jak po skończeniu szkoły wyjechałam z domu, to nikt tego nie zauważył. Nikt nie zatroszczył się o to, jak ja żyję. Zawsze słyszałam od matki: przecież jesteś dorosła, to musisz sama sobie dawać radę. Zaciskałam więc zęby do bólu i wtedy zaczęłam udawać, że jest mi dobrze, że jestem szczęśliwa.

Pamiętam listy od matki, które pisała co tydzień, bym się dobrze prowadziła. Czułam się jak zaszczuty pies. Niestety, biednie ubrana dziewczyna nie ma szans na zaprezentowanie siebie. Kompleks brzydoty i niedowartościowania narastał. Sama uważałam, że nie jestem warta być szczęśliwą.

(...) Właściwie to rumieniec urojonego wstydu był ze mną przez całe życie. Rumieniłam się wówczas, gdy miałam coś powiedzieć, gdy zobaczyłam kogoś, chociażby mi życzliwego. Nie muszę wstydzić się mojego życia ani swoich czynów, ale gdy słyszę słowa uznania, to też się czerwienię. Naprawdę to wolałabym być cały czas w cieniu, a najlepiej mieć czapkę niewidkę.

Denerwuję się tym, że mimo swych lat, rumienię się pod czyimś spojrzeniem, i to niekoniecznie męskim. Właśnie uświadamiam sobie, jak wszystko robiłam, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Wstydziłam się zająć należne mi miejsce w pracy i w domu. Przyjęłam na siebie rolę służebną, nie śmiejąc nawet podnieść oczu na coś lepszego. Czułam się zawsze gorsza od innych, brzydsza, gruba, niezgrabna, nie tak uczesana, nie tak ubrana.

Ciągle wydawało mi się, że nie mam szans, by mieć lepsze życie. Miałam uczucie, że wszyscy ze mnie się śmieją. Gdy przechodziłam obok grupy ludzi, to ręce sięgały mi kolana, nogi wiązały się w supły. Miałam tylko nadzieję, że moja mina świetnie kryje tremę.

(...) Wszystkie te myśli przeleciały mi przez głowę w czasie jednego z seansów u pana Kwasika. Nagle, na drugi dzień po seansie, zobaczyłam, że zmieniło się moje zachowanie. Po raz pierwszy od 25 lat, na widok dyrektora, nie ugięły się moje kolana i nie zapłonęłam na czerwono. Mało tego, mogę ludziom patrzeć w oczy. Po raz pierwszy w życiu czyjeś spojrzenie przyniosło mi malutką radość. Dziś nie cofnęłam się przed przyjacielskim przytuleniem, nie odebrałam tego z niechęcią; mało tego, czułam się bezpieczna. Mam uczucie, jak bym zrzuciła z siebie kolczasty płaszcz. Nie czuję się już bezbronna, nie muszę być ostra i nieprzystępna. Właściwie nie rumienię się już.

Nie potrafię wytłumaczyć, co się we mnie zmieniło, ale inaczej patrzę na mojego syna. Moje serce i myśli są inne. Jest nareszcie taki mój, mój kochany syn, moje dziecko, które zawsze pragnęłam. Moje słowa, nawet ton głosu, są inne. Syn też się zmienił, odgaduje moje życzenia, stara się mi pomagać, zaskakuje mnie wieloma rzeczami, słowami, gestami. Nasz dom nabiera ciepła. Kochałam swoje mieszkanie zawsze, ale czułam w nim pustkę i często słyszałam, jak dzwonią ściany. Dlatego pierwszą czynnością było włączenie telewizora. Teraz tego nie robię, nie czuję potrzeby słyszenia sztucznych głosów, nie muszę zagłuszać ciszy. Nie boję się iść do pracy. Z łatwością przychodzi mi wydawanie poleceń. Przestał mi „latać” żołądek, nie woła on już ludzkim głosem: „jeść”. Cudowne uczucie, kiedy po południu człowiek nie czuje potrzeby ciągłego jedzenia.

Czy jest jakiś związek między opisanymi przeżyciami, a rumienieniem się? Zważmy, że przez twarz wyrażamy to co chcemy przedstawić otoczeniu, światu. Dzieciństwo i młodość nasza bohaterka miała bardzo ciężkie. Czuła się odrzuconą, nie kochaną, tą drugą, gorszą. Nie wolno jej było mieć złego humoru, czuć się źle, nawet płakać. W jaki więc sposób mogła wyrażać te uczucia? Nic innego jej nie pozostało, jak wyprzeć je głęboko do podświadomości i później odreagowywać taką formą nerwicy.

W czasie seansu medytacyjnego z wizualizacją, jak pisze, wszystkie te przeżycia przeleciały jej przed oczami, co oznacza, że w jakiejś mierze odreagowały się, że uwolniła się od nich, a tym samym od wynikającej z nich choroby. Nie mając już w sobie tyle bólu, stała się zdolną do lepszego życia.

STANISŁAW KWASIK